Historia szkoły
opracował - mgr Tomasz Lewandowski
1892 - 1920
Pod koniec XIX wieku na terenie Grudziądza istniało kilka szkół podstawowych określanych wtedy jako powszechne. Były to szkoły niemieckie, wielowyznaniowe, osobne dla dziewcząt i chłopców. W związku ze wzrostem liczby mieszkańców Grudziądza wszystkie one były przepełnione. Pojawiła się konieczność wybudowania nowej szkoły. W 1891 roku władze miejskie i szkolne Grudziądza podjęły decyzję o budowie szkoły. Wykupiono teren przy ulicy Rzezalnianej - tak wtedy nazywała się obecna ulica Narutowicza i rozpoczęto budowę. Trwała ona prawie 10 lat, jednak już po kilku miesiącach w pierwszych wykończonych pomieszczeniach rozpoczęła działalność nowa szkoła - "Dziewczęca Szkoła Powszechna C''.
Był rok 1892. Początki działalności nie były imponujące. Zaledwie kilka pomieszczeń, dwie klasy dziewcząt, dwie nauczycielki i skromne wyposażenie. Następne lata to okres rozwoju szkoły. Nowe klasy, nowi nauczyciele, nowe pomieszczenia i nowe wyposażenie. O rozwoju szkoły w tym czasie najlepiej świadczą liczby. Na początku jej istnienia w 1892 roku w dwóch klasach uczyło się 107 uczennic. W następnych latach liczby te szybko rosły. W 1893 roku w czterech klasach było 236 uczennic, w 1906 roku w dwunastu klasach 703 uczennice. W 1918 roku w czternastu klasach uczyły się 802 uczennice. Rosła również liczba nauczycieli.
W 1892 roku było ich dwóch, 1893 roku czterech, w 1906 roku dwunastu, a w 1918 roku czternastu. Liczba nauczycieli odpowiadała zawsze liczbie klas. Przeważały kobiety i to panny. Wśród uczennic nieznaczną większość stanowiły zawsze ewangeliczki. W grupie dzieci katolickich przeważały uczennice - jak to określano - dwujęzyczne, czyli narodowości polskiej. I tak na przykład w 1919 roku w szkole były 834 uczennice. Z tej liczby 468 to ewangeliczki, 105 to dzieci niemiecko -katolickie, a 261 polsko-katolickie. Do struktury religijnej uczennic zawsze dostosowana była struktura nauczycieli. Większość musieli stanowić ewangelicy.
W szkole uczono języka niemieckiego, matematyki, historii Niemiec, geografii, przyrody, rysunków i śpiewu. Odbywały się również lekcje zajęć praktycznych. Obowiązkowa była gimnastyka. Lekcje religii organizowano osobno dla uczennic ewangelickich i katolickich. W 1899 roku ukończono budowę budynku szkolnego. Od tego czasu znajdowały się w nim 24 klasy. Istniał pokój nauczycielski, mieszkanie woźnego, oraz pomieszczenia administracyjne i gospodarcze. W następnych latach budynek stopniowo wyposażono w oświetlenie, kanalizację i ogrzewanie. Szkoła posiadała ubikacje, umywalnie, natryski oraz kuchnię, w której przygotowywano i wydawano posiłki. Baza szkoły była więc na ówczesne czasy imponująca. Dlatego właśnie budynek wkrótce został podzielony. Część zachodnią - obecny pion klas 4-6 - zajęła "Dziewczęca Szkoła Powszechna C'', część wschodnią - obecny pion klas 1-3 - zajęła "Chłopięca Szkoła Powszechna B'', przekształcona później w "III Szkołę Gminną". Od tego momentu, aż do roku 1973 budynek był podzielony i zajmowany zawsze przez dwie szkoły. Uroczystości szkolne zawsze stanowią część historii każdej szkoły. Również w latach 1892 - 1920, a więc w okresie szkoły niemieckiej, stanowiły nieodłączną część jej istnienia. Uroczystości było wiele i organizowano je z różnych okazji. Przede wszystkim, z okazji rozpoczęcia i zakończenia roku szkolnego. Dalej z okazji ważnych rocznic historycznych. Corocznie obchodzono na przykład urodziny cesarza. Witano i żegnano nauczycieli. Uroczyście obchodzono święta państwowe i religijne. Z czasem ukształtował się ceremoniał szkolny. A więc zawsze msza, dalej uroczyste - jak to określano - deklamacje, mowy, czasami przemarsze, pokazy gimnastyczne, występy chóru lub teatru szkolnego. Uroczystościom towarzyszyły zbiórki pieniężne na określone cele - często np. zbierano na prezenty i zapomogi dla ubogich i potrzebujących. Miejscem uroczystości była szkoła, kościół lub inne ważne miejsce w mieście.
1 kwietnia 1901 roku w związku z reformą szkolnictwa na terenie Grudziądza, nastąpiła zmiana nazwy szkoły. "Dziewczęca Szkoła Powszechna C'' została przekształcona w " II Szkołę Gminną''. Zmiana nazwy nie oznaczała zmiany charakteru szkoły. "II Szkoła Gminna'' pozostała szkołą wielowyznaniową, dziewczęcą i oczywiście niemiecką. Kolejna zmiana organizacyjna nastąpiła w roku 1913. "II Szkoła Gminna'' została przekształcona ze szkoły sześciostopniowej - 6 lat nauki, w szkołę siedmiostopniową - 7 lat nauki. Trwająca w latach 1914 - 1918 I wojna światowa nie tylko utrudniała działalność szkoły, ale przede wszystkim wynik wojny zmienił sytuację polityczną i stworzył szanse odzyskania przez Polskę niepodległości. Nowa sytuacja polityczna spowodowała zmiany na terenie Grudziądza. Dotyczyły one także szkolnictwa. Na początku kwietnia 1919 roku, kiedy decyzje o przyznaniu Grudziądza Polsce praktycznie zapadły, w "II Szkole Gminnej'' po raz pierwszy wprowadzono język polski. Było to dla szkoły wydarzenie historyczne. Na razie w języku polskim rozpoczęto tylko naukę religii katolickiej - pozostałe przedmioty były uczone nadal w języku niemieckim - ale była to zapowiedź zmian, które miały nastąpić po przejęciu Grudziądza przez władze polskie. 23 stycznia 1920 roku nastąpiło uroczyste przejęcie Grudziądza przez władze polskie. Po 148 latach rządów niemieckich miasto wróciło do Polski. To ważne wydarzenie historyczne wpłynęło również na sytuacje szkolnictwa. Decyzją nowych władz wszystkie szkoły zostały zamknięte. Miało to umożliwić wprowadzenie ich nowej organizacji. Specjalna komisja utworzyła trzy typy szkół gminnych: polsko-katolickie, niemiecko-katolickie i niemiecko-ewangelickie. Nastąpiło masowe przenoszenie dzieci. "II Szkoła Gminna'', do której uczęszczała większość uczennic niemiecko-ewangelickich pozostała szkołą niemiecką. W praktyce nie miało to i tak większego znaczenia wobec toczącej się wojny polsko-rosyjskiej. Budynek "II Szkoły Gminnej'' został przejęty przez wojsko i przekształcony w szpital. Naukę przerwano na czas nieokreślony.
1920 - 1939
22 listopada 1920 roku w pomieszczeniach zajmowanych dotychczas przez niemiecką "II Szkołę Gminną'' - zachodnia część budynku przy ulicy Rzezalnianej - rozpoczęła działalność utworzona kilka miesięcy wcześniej "III Szkoła Polska''. Dawna "II Szkoła Gminna'' jako "Szkoła Ewangelicka'' zajęła w tym samym budynku - w części wschodniej - pomieszczenia po niemieckiej chłopięcej "III Szkole Gminnej''. Jako, że tradycją istniejących w przejętych pomieszczeniach szkół był ich dziewczęcy charakter, również "III Szkoła Polska'' została szkołą dla dziewcząt. 1 września 1921 roku "III Szkoła Polska'' zmieniła nazwę. Wiązało się to z nadaniem jej imienia "Królowej Jadwigi''. Pełna nazwa szkoły od tego momentu brzmiała "Publiczna Szkoła Powszechna im. Królowej Jadwigi''. Popularnie nazywano ją po prostu "Szkołą Królowej Jadwigi''.
Wraz z rozpoczęciem kolejnego roku szkolnego, 1 września 1922 roku nastąpił podział szkoły na "A'' i "B''. "Szkoła Królowej Jadwigi A'' pozostała w dotychczas zajmowanych pomieszczeniach w zachodniej części budynku, a "Szkoła Królowej Jadwigi B'' - później zmieniła nazwę na "Publiczną Szkołę Powszechną im. Marii Konopnickiej'' - została przeniesiona do części wschodniej zajmowanej dotychczas przez niemiecką "Szkołę Ewangelicką''. Szkoła "A'' przejęła tradycje działających dotychczas w jej pomieszczeniach szkół dziewczęcych. Popularnie nazywaną ją nadal "Szkołą Królowej Jadwigi''. W 1920 roku, a więc w pierwszym roku działalności szkoły polskiej zorganizowano w niej 12 klas. Były to klasy I - VI.
W 1921 roku w szkole istniało 15 klas - od tego czasu były to zawsze klasy I -VII,do których uczęszczało 777 uczennic. W następnych latach w związku z podziałem, liczba klas i uczennic nieznacznie się zmniejszyła. W 1924 roku było 12 klas i 521 uczennic, w 1926 roku 14 klas i 598 uczennic, w 1929 roku 11 klas i 561 uczennic. W latach trzydziestych sytuacja w szkole pod względem ilości klas i liczby uczennic była stabilna. Istniało 14 - 15 klas, do których uczęszczało ok. 600-set uczennic. Klasy były raczej liczne - ponad 40-sto osobowe. W okresie międzywojennym w szkole pracowało - oczywiście w różnym okresie ponad 70 nauczycieli. Ich liczba była prawie zawsze niewystarczająca. Często jeden nauczyciel był zmuszony opiekować się dwiema klasami. W 1920 roku pracowało 9 nauczycieli, w 1923 roku 11, w 1926 roku 14, w 1931 roku 13,w 1936 roku również 13. Zdecydowanie przeważały kobiety. W szkole uczono języka polskiego, matematyki, historii, geografii, przyrody, rysunków i śpiewu. Odbywały się lekcje zajęć praktycznych i gimnastyki.
Dla uczennic katolickich obowiązkowa była nauka religii. Dziennie uczennice spędzały w szkole 5-6 godzin, co w sumie stanowiło ponad 30 tygodniowo. Tyle samo wynosił czas pracy nauczycieli, którzy w razie konieczności uczyli według dzisiejszych określeń "wszystkiego''. W pewnych okresach w "Szkole Królowej Jadwigi'' uczono języka niemieckiego, a nawet francuskiego. Obok zajęć obowiązkowych uczennice mogły brać udział w zajęciach chóru, teatru szkolnego, oraz bardzo licznych uroczystościach. Przez cały okres międzywojenny działała dostępna dla wszystkich uczennic biblioteka, która posiadała ponad 1000 książek. Uczennice mogły również pracować w samorządzie szkolnym. "Szkoła Królowej Jadwigi'' jako jedna z pierwszych rozwijała tę formę działalności, osiągając znaczące sukcesy. Praca nauczycieli i poziom nauczania były regularnie kontrolowane.
W okresie międzywojennym "Szkoła Królowej Jadwigi'' osiągała wiele różnego rodzaju sukcesów. Kilka zasługuje na szczególną uwagę. Były to przede wszystkim uroczystości, które zorganizowano i w których uczestniczyły różnego rodzaju władze oraz wielkie imprezy międzyszkolne. 14 października 1922 roku "Szkoła Królowej Jadwigi'' przygotowała wielką uroczystość z okazji imienin swojej patronki. Wzięli w niej udział wszyscy nauczyciele i uczennice oraz licznie zaproszeni goście - wśród nich prezydent Grudziądza Józef Włodek. Bardzo duży udział miała szkoła w przygotowaniu wielkiej imprezy z okazji powrotu Grudziądza do Polski. Odbyła się ona 23 stycznia 1923 roku. O obu uroczystościach pisała prasa. Bardzo ważnym wydarzeniem w historii "Szkoły Królowej Jadwigi'' była wizyta Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego. Miała ona miejsce 26 czerwca 1925 roku. "Szanowny gość'' - tak określała go prasa - zwiedził pomieszczenia szkoły w związku z przygotowaną w nich wystawą osiągnięć gospodarczych Pomorza. Wprawdzie w tych dniach szkoła była zamknięta i nie nastąpiło spotkanie Prezydenta z nauczycielami i uczennicami, ale nie umniejsza to znaczenia wizyty. 23 czerwca 1926 roku w ramach obchodów "Święta Pieśni'' działający na terenie szkoły chór dziewczęcy zajął I miejsce w konkursie szkół powszechnych. Największe sukcesy " Szkoła Królowej Jadwigi'' odnosiła w latach trzydziestych. W rocznicę odzyskania niepodległości 11 listopada 1932 roku najstarsze uczennice przygotowały wielką uroczystość dla wszystkich grudziądzkich szkół. Odbyła się ona w Teatrze Miejskim. Obok nauczycieli i uczennic w uroczystości wzięli udział zaproszeni goście. Przybyły władze miejskie Grudziądza, obecnych było kilku posłów i senatorów oraz dowódcy wojskowi miejscowego garnizonu. Wydrukowano zaproszenia i program imprezy. Szkole oficjalnie podziękowano. Największy sukces "Szkoła Królowej Jadwigi'' odniosła w czasie zlotu młodzieży szkół pomorskich 19 czerwca 1938 roku w Toruniu. Obecni na nim byli przedstawiciele najwyższych władz państwowych z Marszałkiem Polski Edwardem Rydzem-Śmigłym. Decyzją kuratora szkoła prezentowała pracę samorządu uczniowskiego. Przygotowano wystawę osiągnięć, którą mogli zwiedzać obecni na zlocie nauczyciele i uczniowie innych szkół pomorskich. Uczennice udzielały wyjaśnień.
W latach 1920 - 1939 na terenie "Szkoły Królowej Jadwigi'' obchodzono cały szereg różnego rodzaju uroczystości. Wypełniony nimi był cały rok szkolny. Niektóre organizowano corocznie, inne w pewnych latach, jeszcze inne z okazji różnych rocznic. Rozpoczynało je zawsze uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego. Miało ono miejsce pod koniec sierpnia lub na początku września. W październiku - 14 lub 15 - obchodzono tzw. "Imieniny Szkoły'' związane z postacią "Królowej Jadwigi''. Ta uroczystość nabrała specjalnego znaczenia od 1927 roku. Dnia 11 listopada, -ale dopiero od 1926 roku - odbywały się uroczystości "Święta Niepodległości''. Szczególną oprawę miały 10 i 15 rocznica. Pod koniec listopada obchodzono kolejne rocznice wybuchu Powstania Listopadowego. Styczeń był zarezerwowany dla uroczystości związanych z powrotem Grudziądza do Polski. Odbywały się one 23 stycznia lub nieco wcześniej. W pierwszych dniach maja, corocznie obchodzono połączone święta "Konstytucji 3 Maja'' i "Matki Boskiej Królowej Polski''.
W czerwcu uroczyście kończono rok szkolny. To niecały kalendarz uroczystości. W marcu - od 1928 roku - obchodzono imieniny Józefa Piłsudskiego, później - od 1936 roku - kolejne rocznice jego śmierci. W latach trzydziestych uroczystości w szkole towarzyszyły również imieninom Prezydenta Ignacego Mościckiego i Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Obchodzono również "Tydzień Szkoły Powszechnej''- święto ogólnopolskie - oraz wspólnie ze "Szkołą Marii Konopnickiej'' organizowano wielkie festyny. Kolejne uroczystości były związane z "Dniami Oszczędności'', "Mikołajkami'' i "Świętem Matki''.Przez cały okres międzywojenny "Szkoła Królowej Jadwigi'' istniała bez większych zmian organizacyjnych. W latach trzydziestych nastąpiła tylko jedna, ale bardzo istotna zmiana. 21 sierpnia 1934 roku do klas pierwszych zostali wspólnie z dziewczętami przyjęci chłopcy. W ten sposób "Szkoła Królowej Jadwigi''po 42 latach utraciła swój tradycyjny dziewczęcy charakter. Corocznie miał przybywać jeden poziom klas mieszanych. W 1941 roku szkołę mieli opuścić pierwsi absolwenci takich klas.
1945 - 2002
Rankiem 1 września 1939 roku wojska niemieckie zaatakowały Polskę. Rozpoczęła się II wojna światowa. Leżący blisko granicy Grudziądz od pierwszych godzin znalazł się w rejonie walk. Wieczorem 3 września do opuszczonego przez żołnierzy polskich miasta zaczęły wkraczać pierwsze oddziały niemieckie. Budynek przy ulicy Narutowicza został przejęty przez wojsko. Dla "Szkoły Królowej Jadwigi'' i "Szkoły Marii Konopnickiej'' okazało się to tragiczne. Nie tylko nie mogły odbywać się zajęcia, ale w ciągu 6 lat "pobytu'' żołnierze niemieccy dokonali ogromnych zniszczeń. W "Szkole Królowej Jadwigi'' zniszczono większość sprzętu i pomocy naukowych. Cała biblioteka szkolna została oddana na makulaturę. Spalono dokumentację, zdemontowano i wywieziono dumę szkoły - radionadajnik, wzmacniacz i głośniki. Cudem nieomal udało się ocalić portret patronki, Kronikę Szkoły i niewielką część obrazów. Żołnierze niemieccy zdewastowali budynek. Dalsze zniszczenia nastąpiły w czasie kilkutygodniowych walk o wyzwolenie miasta w 1945 roku.
Po wyzwoleniu Grudziądza - 6 marca 1945 roku - jednym z najważniejszych zadań było doprowadzenie do wznowienia działalności przez szkołę. Pod koniec marca w "Szkole Królowej Jadwigi'' rozpoczęto zapisy uczniów. Zaczęli wracać i zgłaszać się do pracy nauczyciele. 5 kwietnia 1945 roku na dziedzińcu szkolnym zebrała się grupa nauczycieli i uczniów. Skromnie rozpoczęto rok szkolny. Jako, że budynek przy ulicy Narutowicza był zajęty przez wojska radzieckie, zajęcia odbywały się popołudniami w szkole przy ulicy Marcinkowskiego. Do własnych pomieszczeń "Szkoła Królowej Jadwigi'' przeniosła się w maju 1945 roku. Warunki nauki były bardzo trudne. Brakowało praktycznie wszystkiego. Ogromnym wysiłkiem nauczycieli, uczniów i rodziców udało wykonać się najpilniejsze prace remontowe i zdobyć podstawowe wyposażenie. Kapitalny remont całego budynku przeprowadzono na przełomie 1945 i 1946 roku.
Po zakończeniu remontu - przynajmniej częściowo - przywrócono budynkowi jego przedwojenny wygląd. Przywrócono również tradycyjny podział - pomieszczenia w części zachodniej zajęła "Szkoła Królowej Jadwigi'', we wschodniej "Szkoła Marii Konopnickiej''. Trudne w naszej historii lata pięćdziesiąte przyniosły "Szkole Królowej Jadwigi'' wiele zmian, często bardzo istotnych. Jedna z nich zasługuje na szczególną uwagę. Począwszy od września 1950 roku z oficjalnych dokumentów, a później również potocznych określeń znika nazwa "Królowej Jadwigi''. Stopniowo szkołę zaczyna się określać po prostu "Szkoła Podstawowa nr 3''. Przebiegało to powoli i prawie niezauważalnie. Oficjalna zmiana nazwy nastąpiła 1 września 1954 roku. Odbyło się to w sposób typowy dla tamtych czasów. Najpierw odpowiednia kampania przeciw Jadwidze - była zbyt święta- potem "inicjatywa'' Komitetu Rodzicielskiego i "łaskawa'' zgoda władz. Szkoła otrzymała nazwę "Towarzystwa Przyjaciół Dzieci nr 3''. Będzie pod nią działała do 19 marca 1957 roku. Od tego momentu szkołę zaczęto oficjalnie nazywać "Szkoła Podstawowa nr 3''. O przywróceniu nazwy "Królowej Jadwigi'' nie było mowy.
Przez kilkanaście następnych lat "trójka'' działała bez większych zmian organizacyjnych. Dopiero 1 września 1973 roku nastąpiła jedna, ale bardzo istotna. Decyzją władz oświatowych doszło wtedy do likwidacji "Szkoły Podstawowej nr 4'' - dawna "Szkoła Marii Konopnickiej''. "Trójka'' przejęła pomieszczenia, wyposażenie, nauczycieli i uczniów zlikwidowanej "czwórki''. W budynku przeprowadzono zmiany. Dwie klasy na parterze połączono, tworząc obszerny hol, przeniesiono pokój nauczycielski, gabinet dyrektora i pomieszczenia administracyjne. Od 1 września 1973 roku "Szkoła Podstawowa nr 3'' zajmuje cały budynek przy ulicy Narutowicza. Po odebraniu imienia "Królowej Jadwigi'', " trójka'' nie posiadała patrona.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych pojawiały się różne propozycje, ale pozostawały nie zrealizowane. W 1978 roku spośród wielu propozycji wybrano postać Janusza Korczaka. Rozpoczęły się trwające prawie trzy lata przygotowania pod hasłem "Patron Szkoły''. Zakończyła je uroczystość w dniu 27 kwietnia 1981 roku. "Trójce'' nadano imię Janusza Korczaka i przekazano sztandar ufundowany przez Komitet Rodzicielski. Od tego momentu do dzisiaj oficjalna nazwa szkoły brzmi: "Szkoła Podstawowa nr 3 im. Janusza Korczaka'', a 27 kwietnia corocznie jest obchodzone "Święto Szkoły''. 27 kwietnia 1992 "trójka'' obchodziła uroczyście 100-lecie swojego istnienia. W ten sposób został zamknięty pewien okres jej historii. Od "Dziewczęcej Szkoły Powszechnej C'', poprzez "Drugą Szkołę Gminną'', "Trzecią Szkołę Polską'', "Szkołę Królowej Jadwigi'' do "Szkoły Podstawowej nr 3''. To wyjątkowa ciągłość pewnej historii i tradycji. W pierwszym powojennym roku szkolnym - nietypowym i skróconym, bo trwającym od 5 kwietnia do 18 lipca 1945 - uczyło się w szkole 655 uczennic. Nie dokonano wtedy nawet ścisłego podziału na klasy. W latach 1945 - 1948 "Szkoła Królowej Jadwigi'' działała jako szkoła dla dziewcząt. Później nastąpiła zmiana i zaczęli do niej uczęszczać również chłopcy. Liczba uczniów i klas ustawicznie rosła.
W 1946 roku uczęszczało do niej 428 uczennic i istniało 11 klas, w 1950 roku 540 uczniów i 13 klas, w 1955 roku 596 uczniów i 17 klas, w 1960 roku 760 uczniów i istniało 21 klas. W latach sześćdziesiątych sytuacja ustabilizowała się na tym poziomie. W 1972 roku w związku z powstaniem "Szkoły Podstawowej nr 15'' stany bardzo się zmniejszyły. Ponowny wzrost liczby uczniów i klas nastąpił po połączeniu "trójki'' z "czwórką'' w 1973 roku. W 1974 roku "trójka'' osiągnęła najwyższy w swojej historii stan liczby uczniów. Uczyło się w niej 894 uczniów. Później liczby zaczęły maleć. W latach osiemdziesiątych uczyło się w " trójce'' ok. 750 uczniów i istniało ponad 25 klas. W latach dziewięćdziesiątych liczba uczniów nadal spadała. W 1991 roku w 22 klasach uczyło się 636 uczniów, w 1995 roku w 24 klasach 580 uczniów.
We wrześniu 2002 roku w "Szkole Podstawowej nr 3'' naukę podjęło 450 uczniów w 20 klasach. W okresie powojennym program nauczania zmieniał się wielokrotnie. Wprowadzano nowe przedmioty, niektóre likwidowano. Uczono języka polskiego, matematyki, historii, geografii, biologii, fizyki, chemii, plastyki, muzyki, techniki i wychowania fizycznego. W 1949 roku rozpoczęto naukę języka rosyjskiego, który w latach dziewięćdziesiątych został zastąpiony przez język francuski, później angielski. Bezpośrednio po wojnie nauczano w szkole religii, którą usunięto później z przyczyn politycznych. Religia wróciła do szkoły jako przedmiot na początku lat dziewięćdziesiątych. Po reformie oświaty w 1999 roku w szkole pojawiła się jako przedmiot przyroda, która zastąpiła osobną dotychczas geografię, biologię, fizykę i chemię oraz informatyka. Do 1967 roku nauka trwała 7 lat, później szkoła stała się ośmioklasowa.
Od 1999 roku nauka trwa 6 lat. W ciągu 57 powojennych lat istnienia szkoły pracowało w niej prawie 250 nauczycieli. Niektórzy uczyli bardzo krótko, inni prze wiele lat. W 1945 roku w szkole uczyło 12 nauczycieli, w 1950 roku 13, w 1955 roku 16. W latach sześćdziesiątych liczba nauczycieli nieznacznie przekraczała 20, w latach siedemdziesiątych 30. W latach osiemdziesiątych - w związku ze zmniejszeniem czasu pracy - liczba nauczycieli znacznie wzrosła. Było ich często prawie 50, w tym wielu zatrudnionych w niepełnym wymiarze. W latach dziewięćdziesiątych w związku z malejącą liczbą uczniów, zmniejszała się również systematycznie liczba nauczycieli. We wrześniu 2002 roku w "trójce'' pracowało 31 nauczycieli. Warunki pracy - szczególnie w pierwszych latach powojennych - były bardzo trudne. Nauczyciele praktycznie musieli uczyć "wszystkiego'', a czas pracy często wynosił ponad 40 godzin. Nazwiska wielu nauczycieli na trwałe zapisały się w historii szkoły, pamięci uczniów i ich rodziców. W okresie powojennym nauczyciele i uczniowie osiągnęli wiele różnego rodzaju sukcesów. W latach czterdziestych dumą szkoły była prowadzona przez samorząd szkolny Spółdzielnia Uczniowska "Promyk''. Wielokrotnie o jej działalności pisała prasa.
W 1948 roku w ogólnopolskim konkursie na najlepiej działające spółdzielnie, znalazła się wśród kilkudziesięciu wyróżnionych. "Promyk'' organizował wiele imprez i uroczystości dla uczniów. Niewątpliwie wiele sukcesów "trójka'' osiągała i osiąga w dziedzinie sportowej. Trudno zliczyć wszystkie sukcesy indywidualne i drużynowe. W czerwcu 1952 roku uczniowie zdobyli I miejsce w mistrzostwach lekkoatletycznych na terenie miasta. W następnych latach odnosili sukcesy w " Igrzyskach Zimowych'', "Zawodach Halowych'' i "Turniejach Tenisa Stołowego''. Uczniowie zwyciężali na terenie miasta, powiatu, województwa i w zawodach centralnych. W 1976 roku drużyna lekkoatletyczna zajęła VIII miejsce w ogólnopolskich zawodach o puchar "Świat Młodych''. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych uczniowie "Szkoły Podstawowej nr 3'' - indywidualnie lub drużynowo - zwyciężali w wielu konkurencjach sportowych na różnym szczeblu. To pasmo sukcesów trwa do dnia dzisiejszego. Większość z nich jest związana z działalnością
Szkolnego Klubu Sportowego "Kometa''. Obok niego działają na terenie szkoły inne organizacje mające własne osiągnięcia. Wiele z nich było udziałem Szczepu Harcerskiego im. Janusza Korczaka. Drużyny harcerskie przez wiele lat osiągały sukcesy w różnego rodzaju akcjach, rajdach i imprezach. Szczep słynął przede wszystkim ze znakomicie zorganizowanych obozów letnich. Wiele sukcesów w różnych latach odnosiły i odnoszą działające na terenie szkoły Polski Czerwony Krzyż, Liga, Ochrony Przyrody, Szkolna Kasa Oszczędności, Szkolne Koło Krajoznawczo-Turystyczne i koła przedmiotowe. Dumą "trójki'' w latach osiemdziesiątych był zespół instrumentalny "Ostinato''. Zdobył on cały szereg nagród w różnych przeglądach i uprzyjemniał swoją grą wiele uroczystości. W ostatnich latach "Szkoła Podstawowa nr 3'' z sukcesami zajmuje się promocją zdrowia wśród uczniów, ekologią i edukacją historyczno-regionalną. Działalność w szkole wznowiła drużyna harcerska. Włączamy się również w działalność "Szkół Korczakowskich'' i prowadzimy edukację europejską. Organizowane przez szkołę zimowiska są absolutnie wspaniałe i wyjątkowe. W latach 1945 - 2002 na terenie szkoły obchodzono wiele uroczystości. Wypełniały one rok, tworząc swoisty kalendarz szkolny. Często widać w nich silne wpływy polityczne. Początek uroczystości zawsze stanowiło i stanowi uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego.
W październiku przypadał "Dzień Milicjanta'' i "Wojska Polskiego'', a w listopadzie uroczyście obchodzono rocznicę Rewolucji Październikowej. W tym samym miesiącu - przez wiele lat - swoje święto mieli nauczyciele. Obchodzono je jako "Dzień Nauczyciela'' i dopiero w latach siedemdziesiątych przeniesiono na październik. W grudniu przypadał "Dzień Górnika'', "Mikołajki'' i kolejne rocznice powstania Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W styczniu obchodzono rocznicę wyzwolenia Warszawy. Marzec był zarezerwowany na uroczystości związane z wyzwoleniem Grudziądza i "Dniem Kobiet''. W kwietniu obchodzono "Miesiąc Pamięci Narodowej''. Bogaty w uroczystości był maj - najpierw "Święto Pracy'', potem "Dzień Zwycięstwa'', "Dni Oświaty Książki i Prasy'' i "Dzień Matki''. W czerwcu obchodzono "Dzień Dziecka'' połączony z "Dniem Sportu Szkolnego'' i kończono uroczyście rok szkolny. To niecały kalendarz imprez. W latach 1945 - 1948 zgodnie z wieloletnią tradycją obchodzono "Imieniny Szkoły'' związane z postacią "Królowej Jadwigi'' i "Dzień Spółdzielczości Szkolnej'',będący okazją do zaprezentowania osiągnięć.
Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych wiele uroczystości - wyraźny wpływ sytuacji politycznej - organizowano w ramach tak zwanego "Miesiąca Pogłębiania Przyjaźni Polsko - Radzieckiej''. Uczniowie "pogłębiali'' poznając historię Związku Radzieckiego, postacie "wybitnych'' rewolucjonistów, a nawet pisali listy do - takie były czasy - ... Józefa Stalina. Z okazji jego śmierci w szkole panowała głęboka żałoba - oczywiście z "inicjatywy'' dzieci. Przez wiele lat odbywały się również "Dni Filmu Radzieckiego''. Kalendarz imprez szkolnych dopełniały i dopełniają konkursy, występy artystyczne i rocznice. Od 1983 roku najważniejszą uroczystością jest "Święto Szkoły'' obchodzone 27 kwietnia i związane z nadaniem imienia Janusza Korczaka i przekazaniem sztandaru. W ostatnich latach kalendarz imprez szkolnych uległ znacznym zmianom. Zrezygnowano z "Dnia Wojska Polskiego'', Rewolucji Październikowej i "Święta Pracy'', przywracając tradycyjne święta narodowe - "Święto Niepodległości'' 11 listopada i rocznicę "Konstytucji 3 Maja''. W okresie powojennym na terenie szkoły udało się wykonać kilka prac, które znacznie poprawiły warunki i możliwości jej działania. W 1955 roku "trójka'' i "czwórka'' wspólnie rozpoczęły budowę świetlicy szkolnej. Powołano "Komitet Budowy'', gromadzono środki i materiały. Prace budowlane trwały 3 lata. 29 listopada 1958 roku nastąpiło uroczyste oddanie świetlicy do użytku. W następnych latach budynek przekształcono w salę gimnastyczną. W 1972 roku wybudowano boisko szkolne. Pod koniec lat osiemdziesiątych szkoła została zradiofonizowana. W ostatnich latach w miarę posiadanych środków, przy pomocy władz miejskich i sponsorów remontujemy pomieszczenia, sale lekcyjne i wzbogacamy wyposażenie. Mamy również swoje plany na przyszłość i ... marzenia.